De Stentor 12-02-’07 • René de Cocq

NEXT REVIEW


Porgy and Bess sterke inspiratie voor Izaline Calister
Dubbelconcert met Peter Beets Trio & Izaline Calister, 2 februari, Deventer Schouwburg

Even ben je bang dat Izaline Calister meteen aan het begin van haar set het beste al heeft weggegeven, met een wonderschone vertolking van het beroemde ‘Summertime’. Maar daarna ebt die vrees snel weg: George Gershwin heeft in ‘Porgy And Bess’ zóveel ijzersterke melodieën verwerkt dat Calister, die haar bijdrage in het teken heeft gesteld van die volksopera, meer dan voldoende materiaal heeft om drie kwartier te kunnen schitteren.

Dat doet ze dan ook, met als hoogtepunt een spitsvondige versie van het duet ‘Bess, You Is My Woman Now’, voor deze gelegenheid tekstueel aangepast; de Porgy-partij wordt op contrabas gestreken door Frans van Geest, een mooie vondst. Izaline Calister, die zich op blote voeten, als een soort charmant heksje, met bezwerende gebaren door dit inspirerende songmateriaal werkt, heeft een lekker gevoileerd, soepel swingend stemgeluid, weet effectief om de tel en de toon heen te draaien, en toont een sterke dictie.

Ze wordt begeleid (en ondersteund) door het Trio Peter Beets, met bassist Van Geest en drummer Gijs Dijkhuizen. Het trio verzorgt zonder zangeres ook het deel voor de pauze, waarbij Beets, voormalig pianowonderkind uit de Achterhoek, zich lijkt te ontpoppen als een nieuwe Pim Jacobs. Hij gaat een beetje op Jacobs lijken, heeft dezelfde motoriek aan de vleugel en een vergelijkbare droge humor in de presentatie (‘Jazz is heus niet zo ingewikkeld, toonladder omhoog en omlaag, een paar akkoorden, een beetje ritme’).

Hij speelt alleen een paar keer beter piano dan Jacobs, wiens stijl wel effectief was, maar technisch redelijk beperkt. Beets is een alleskunner, met een enorme technische bagage, die hij overigens wel in dienst stelt van de muziek. Hij speelt met het trio een paar uptempo bebopnummers (in de snellere loopjes met een vertederende tong uit de mond), een mooie ballad, een funky swinger en een jazzbewerking van een nocturne van Chopin. De jazz zoekt zijn themaatjes nu eenmaal overal, en waarom zou je wel Gershwin en niet Chopin als inspiratie mogen kiezen? Het werkt prima, de ongeveer zeventig bezoekers hebben er schik in, en de intieme sfeer wordt benadrukt door een gezellig Perzisch kleedje onder de drumkit.


BACK