Haarlems Dagblad 14-08-’07 • Eric van Splunter, foto: Diana Waardijk

Izaline Calister onthult muzikale rijkdom Antillen

Veel muzikanten en zangers weten al van kinds af aan dat ze geboren zijn voor de muziek. Hun hele manier van muziek ervaren en ernaar luisteren is erop ingericht. Izaline Calister heeft dat nooit gehad. ‘Muziek was voor gezellig erbij’, zegt de Groningse van Antilliaanse komaf die vrijdagavond op de Grote Markt optreedt. ‘Er is daarom veel aan mij voorbij gegaan.’

Ruim 18 jaar geleden kwam Izaline Calister naar Nederland. ‘Eigenlijk ben ik toen pas begonnen met zingen.’ Al snel daarna werd ze gevraagd om op een culturele avond voor Antilianen op te treden. Het werd een groot succes en Izaline besloot om door te gaan met optreden, vooral in de stad Groningen. Niet lang daarna ging ze naar het conservatorium, waar ze een snelle ontwikkeling door maakte. ‘Ik was zo ontzettend hongerig naar alles wat met muziek te maken had. Op dat moment had ik het gevoel dat ik enorm veel in moest halen op mijn medestudenten. Ik luisterde naar Fusion, Amerikaanse muziek, Turkse muziek, jazzballads en soul en zong in tai van bandjes met heel verschillende stijlen.’ Ondanks de ervaring die Izaline opdeed, liet een landelijke doorbraak lang op zich wachten. ‘Op een gegeven moment had ik het gevoel dat het niet meer zou lukken. Toch had ik het idee dat ik genoeg te vertellen had. Toen ben ik aan tafel gaan zitten met een stuk papier met telefoonnummers en ik ben gaan bellen: ‘Ik wil een cd maken, maar ik heb geen geld. Doe je mee? En dat is me toen gelukt.’

Een jaar lang repeteerde ze haar eigen repertoire en dat van anderen met gemotiveerde muzikanten uit haar directe omgeving. ‘Pas mijn laatste twee cd’s heb ik via een platenmaatschappij uitgebracht.’

Tijdens en na haar conservatoriumopleiding raakte Izaline Calister er steeds meer van overtuigd dat ze keuzes moest maken. ‘Waarom was ik nu bijzonder? Waarom zouden mensen voor mij een kaartje willen kopen? Op een gegeven moment dacht ik dat Braziliaanse muziek het helemaal voor mij was. Tot ik me realiseerde dat een Braziliaan het altijd beter, mooier en authentieker zou doen dan ik.’

‘Waarom pak ik niet mijn eigen taal en cultuur met beide handen beet, dacht ik toen? Het was een klap in mijn gezicht. Waarom was ik daar niet eerder opgekomen? Waarom had ik zover gezocht? In de band van Eric Calmes, in Amsterdam, kreeg ik de kans om Antilliaanse muziek en jazz te combineren. Toen heb ik pas echt mijn weg gevonden. Eerst schreef ik alleen teksten in Papiamento, maar daarna ben ik ook muziek gaan componeren. Erik maakt zulke mooie muziek en hij heeft me aan enorm veel mensen voorgesteld. Ik heb veel aan hem te danken.’

Nog altijd heeft Izaline Calister het gevoel dat ze in een leerpro-ces zit, al is het zelfvertrouwen ten opzichte van vroeger wel gegroeid. Ze behandelt grote thema’s in haar liedjes. ‘Ik schrijf veel over mijn wereld. Een vrouw in deze tijd, die van alles meemaakt. Verhalen van vriendinnen, herinneringen aan vroeger. Het gevoel staat altijd centraal. Een liedje over een dag lekker lui willen zijn, dat herkent iedereen. Dat soort emotie vind ik belangrijk in mijn teksten. Maar het kan ook gaan over dingen die me raken, zoals liefde of verdriet. Dat je van iemand houdt, maar diege-ne niet kunt krijgen. Of over hoe je als vrouw een leuk en rijk leven kunt hebben terwijl je die grote liefde wellicht mist en je je af en toe afvraagt: waar blijft hij nou?’

De toon van Izaline’s muziek is altijd positief. De eerste albums van de Antilliaanse zijn duidelijk jazzy georienteerd, de latere albums hebben dat beduidend minder. ‘Ik vind zelf ook niet dat ik jazzmuziek maak. Wat je wel terughoort, is dat alle bandleden een jazzopleiding achter de rug hebben. Onze akkoorden zijn daarom vaak jazzy, maar worden anders gespeeld.’

Izaline Calister is trots op het gemengde publiek dat ze aantrekt bij haar optredens. ‘Het valt me op dat Nederlanders niet veel weten van de Antilliaanse cultuurinvloeden in hun land. Het is toch een deel van het koninkrijk. Maar veel verder dan de samba en de merengue komen ze niet. Ik probeer mensen daarom iets bij te brengen over de traditionele ritmes van Curaçao. Die zijn melodieus en rijk. Je kunt er heel veel kanten mee op. Ik denk dat ik daarin mijn weg gevonden heb.’