Pleasure 12-02/01-03 • Daniella Mercelina

Izaline Calister presenteert haar tweede cd: ‘Mariposa’

Ik heb een afspraak met Izaline bij boekhandel Donner in Rotterdam, waar ze een interview heeft met Radio Rijnmond. Ik vraag bij de informatiebalie waar ik haar kan vinden, maar op een antwoord hoef ik niet te wachten. Izalines stem klinkt vanaf niveau vijf helemaal tot beneden waar ik sta. Ik loop op het geluid af en tref haar wanneer ze nog net de laatste paar maten zingt van het afsluitende nummer.

Ze heeft me al gespot en geeft me een onopvallend knikje. Voor een echt diepgaand interview is weinig tijd, want Izaline en haar band moeten zich voorbereiden op de presentatie van haar nieuwe cd ‘Mariposa’ (VIinder), die over twee en een half uur gepland staat in Calypso. Maar ik vertel Izaline, dat ik haar alleen maar een middagje ga volgen en zo nu en dan wat vragen stel. “Ja”, zegt ze,”dat weet ik, ze hadden me al voor je gewaarschuwd.”

Ik ga met haar aan een tafeltje zitten en word voorgesteld aan de overige bandleden. Tijd voor een kopje koffie is er nog wel. Izaline neemt een pestotosti. “Ik heb eigenlijk nog geen trek, maar als ik nu niet eet, gaat het straks niet goed.”

Drie weken geleden was ze op Curaçao om de nieuwe cd te presenteren. Izaline: “We hadden een concert in de buitenlucht en de sfeer was heel leuk. Mijn vriendinnen hadden allemaal mooie vlinders op een stokje gemaakt en die hebben ze van tevoren uitgedeeld. Tijdens het concert was het helemaai vol met zilverkleurige vlinders. Mijn vriendinnen hebben daar avonden en nachten aan zitten knutselen. Heel bijzonder.

Izaline woont in Nederland, maar heeft nog veel contact met haar vriendinnen op Curaçao. “Bijna dagelijks! E-mailen he, dat maakt alles veel makkelijker. Wij noemen dat mailbonding. Elke dag elkaar op de hoogte houden van wat er gebeurt en af en toe een keertje bellen. Het is net alsof we in hetzelfde land wonen, maar in een andere stad. Deze vriendschappen gaan zo ver terug, ik vind het heel fijn en belangrijk om ze in stand te houden.”

Ook al redelijk ver terug in het leven van Izaline is het begin van haar zangcarrière bij het kinderkoor Perlitas van muziekgigant Rudi Plaate. Ik haal een grammofoonplaat tevoorschijn, die nog is overgebleven uit mijn eigen jeugdcollectie. Izaline kijkt er naar en herkent hem meteen maar mijn teleurstelling is groot als blijkt dat ze er nog niet bij zat toen deze plaat werd opgenomen. Het meisje dat rechts voorin zit, had best Izaline kunnen zijn.

Izaline: “Nee, dat is Zita. Maar deze liedjes hebben we wel gedaan, ik ken ze allemaal.” Ze zingt een paar maten van het nummer Bon Dia, Goedemorgen. “Ik ben later pas bij Perlitas gekomen. In de beginperiode zaten er allemaal familieleden van Rudi Plaatte in het koor. Neefjes, nichtjes en dit hier is zijn zoon. Later moest de groep groter worden en ik hield van zingen. Mijn moeder was bevriend met Tante Maxi, een vriendin van Oom Rudi. Mijn oudere zus en jongere broertje kwamen er toen ook bij. Elke zondag kwamen we bij oom Rudi om in de buitenlucht te oefenen. Zijn piano stond op de porch en de kinderen stonden daarom heen. Ieder jaar maakten we een kerstshow voor de televisie. Op school moesten we in de pauze ons huiswerk maken, want na school hadden we opnames. Maar van de een op de andere dag stopte het kinderkoor, omdat sommige ouders ineens moeilijk gingen doen over geld.”

Straks is de cd-presentatie, maar zenuwachtig is Izaline vooralsnog niet. “Deze week hadden we natuurlijk al een hoop enge dingen, zoals die presentatie in Hoofddorp. Het is toch voor het eerst dat we die stukken in Nederland ten gehore brengen. Maar we hebben veel gespeeld en als het geluid goed is, dan moet het in principe goed gaan. Maar vlak voor een optreden wordt ik wel nerveus hoor, alleen moet je dat nooit laten merken. Daar wordt het publiek ongemakkelijk van. Tijdens een workshop in Engeland zei een docente: ‘Whatever you do, never embarass your audience’ En dat vind ik een hele goede tip. Het publiek vindt het nooit erg als er iets mis gaat, zolang je hen maar geen ongemakkelijk gevoel geeft.

Jazz was niet meteen de eerst liefde van Izaline. In Huize Calister werd geluisterd naar bolero's, Antilliaanse walsen en ranchera's. Izaline vond alles mooi wat haar vader ook mooi vond. Amerikaanse pop hoorde daar niet bij.

Izaline: “Nee, Spaanstalige zwijmelmuziek, dat vond ik mooi, en dan alleen vanwege de liedjes. Ik was niet het type voor posters boven mijn bed en ik ging wel eens naar concerten van bijvoorbeeld Menudo, maar dan zat ik heel stil voorin. Dat gegil daar deed ik niet aan mee, want dan kon ik niet luisteren. Toen ik eenmaal naar het conservatorium ging, merkte ik dat ik de jazz-standards toch het leukste vond, vanwege de vrijheid om te doen wat je wilt. Bij de jazz zijn er veel minder regels dan in de popmuziek. In de jazz vindt niemand het raar, wanneer in een liedje de melodie zich nooit herhaalt. Toch kreeg ik twijfels over de vraag of ik wel zo overtuigend jazz kon zingen. Ik wilde leven van de muziek en Braziliaanse jazz maakte me heel blij, maar ik betwijfelde of ik daarmee bijzonder genoeg was. Die zoektocht maakte me heel ongelukkig. Wat ging ik doen? Zomaar een beetje Jazzstandards wegtikken of zou ik gaan voor iets dat mij bijzonder kon maken?”

Toen leerde Izaline Eric Calmes kennen, die met zijn band Zamanakitoki de muziek maakte die haar inspireerde. Izaline: “Ik dacht: ‘waarom doe ik zo moeilijk. Dit is het!’ Erik stelde me voor aan heel veel muzikanten en liet me allerlei dingen horen. Ik begon teksten te schrijven op zijn muziek en vanaf dat moment is het steeds leuker geworden. Met mijn eigen band heb ik inmiddels drie jaar lang kunnen bouwen aan een reputatie en het blijkt dat we het waar kunnen maken.”

En toen stond Izaline in 2001 opeens op het North Sea Jazzfestival. “Als je op het conservatorium zit, is dat een van de hoogst haalbare dingen en toen ik hoorde dat ze me op dat immense dakterras hadden geprogrammeerd... Ik zou dat concert best nog wel een keertje willen doen, want ik was zo nerveus die dag, dat het volledig aan me voorbij is gegaan.” En dan is het toch echt tijd om naar Calypso te gaan voor de presentatie van ‘Mariposa’.

Daar aangekomen blijkt dat alles nog in gereedheid moet worden gebracht. Microfoons staan nog niet, snoeren liggen nog niet, zelfs de poster met Izalines afbeelding is in geen velden of wegen te bekennen. Pianist Randal Corsen speelt alvast even in en pakt zijn keyboard uit. Zijn telefoon gaat. Het is Izaline, die nog onderweg is en wil weten hoe de staat van de zaal is. “Oud, heel oud, roept Randal en ik snap niet waarom er niet één poster hangt. Die hadden we toch verstuurd?”

Vijf minuten later is Izaline ter plaatse. De posters worden tevoorschijn gehaald en her en der opgehangen. Halfdrie is het en een soundcheck is nog lang niet in zicht. Izaline: “Kijk, hier word ik nu gestresst van.” Dan vertrekt ze met achtergrondzangeres Niata naar de kleedkamer om een setlist te maken en zich om te kleden. De setlist is snel gemaakt, maar dan is het zoeken naar een strijkplank en strijkbout. Er wordt voorgesteld het te lenen bij de buren, toevallig een mode-academie. Ondertussen bekijkt Izaline welke strijkvrije kleren ze bij zich heeft. Over schoenen hoeft ze zich niet druk te maken. Ze treedt blootsvoets op. “Schoenen voelen als een beperking voor mij en ik krijg altijd hele warme voeten als ik aan het zingen ben.” Er komt een mooie rok te voorschijn met een blauwachtige gloed er op.

De strijkplank wordt gebracht. Onder het strijken vertelt Izaline verder: “Mijn carriere begon met een laaiend enthousiaste recensie in de NRC. Ik denk dat alles heel anders was gelopen als ik die goede kritieken niet had gehad. Daarom begrijp ik wel hoe belangrijk recensies zijn, maar ik hoop dat ik zo hard heb gewerkt aan mijn reputatie, dat ik er niet meer zo afhankelijk van ben.”

Izaline studeerde ooit bedrijfskunde en werkte even als kwaliteitsmanager in een bedrijf. “Ja, ik ben drs. Izaline, maar dat staat alleen op de enveloppen die ik van de airmiles krijg met de aanhef: weledelgeleerde-weet-ik-veel. Toch heb ik als bandleider best veel aan die opleiding, vooral als het om cd-opnames gaat.”

Toen Izaline op 1 juli 1998, na in totaal 11 jaar gestudeerd te hebben, haar diploma aan het conservatorium haalde, was de voltallige familie aanwezig. Haar ouders zaten in de zaal. “Het was voor het eerst dat mijn vader besefte dat het voor mij menens was met de muziek, maar ik moest wel eerst een papiertje halen.”

Intussen is het in Calypso een bedrijvigheid van jewelste. De voorzitter van de jazzclub komt zich voorstellen, er worden T-shirts uitgedeeld aan de bandleden en boven de zaal waar straks het optreden plaatsvindt, wordt getimmerd, wat de soundcheck danig verstoort. Maar als dan alles toch nog gereed komt voor het optreden, komt ze op blote voeten het trapje af. De bandleden zitten al, het instrumentaaltje wordt ingezet. En wat na de hectiek van vandaag met gemak een rups had kunnen worden, ontvouwt zich als de prachtige vlinder die ‘Mariposa’ heet. Zelf horen? Kijk in onze agenda waar Izaline optreedt of beantwoord onze vraag verderop in de Pleasure om in aanmerking te komen voor een van de exemplaren van ‘Mariposa’.