Leeuwarder Courant 27-10-2003 • Jacob Haagsma

NEXT REVIEW


Izaline Calister zingt warm en vloeiend

LEEUWARDEN – Izaline Calister begon er zelf over. De Nederlandse Antillen en hun bewoners komen niet al te gunstig in het nieuws, vandaag de dag. En dat terwijl de meeste Antillianen, hier en daar, zich helemaal niet bezig houden met bolletjes slikken en andere criminele bezigheden, maar zich in het zweet werken en hun best doen om de armoe en ellende daar wat te verlichten.

Voor al die goedwillende, hard werkende en, voor zover ze hier wonen, redelijk succesvol geïntegreerde Antillianen schreef ze een mooi en opwekkend lied: ‘Man na obra’. Het is een beginselverklaring en een van de hoogtepunten van een uitgesproken feestelijk en warmbloedig concert, vol opwindende ritmes en een fantasievolle solo van pianist Randal Corsen. En de prachtig vloeiende zang van Izaline zelf natuurlijk.

Het is niet alleen met zo’n tekst, dat ze zich manifesteert als pleitbezorgster van de Antilliaanse zaak. Haar muziek, doorgaans gecomponeerd met Corsen of bassist Eric Calmes, wortelt ook al in de rijke tradities van dat gebied, hetgeen vooral qua ritmieken volop reden tot vreugde en meebewegen geeft.

Izaline Calister, die geboren werd op Curaçao, voor haar studie naar Groningen verhuisde en uiteindelijk haar muzikale roeping vond, toont een grote beheersing van het materiaal. Ook als de context niet expliciet Antilliaans is, zoals een stukje jazzy scat-zang, een ballad waarin alleen Corsen begeleidende taken verrricht of een teer stuk voor haar pasgeboren tantezegger, waarin slechts piano, bas en haar drummende broer Roël te horen zijn.

Daarin aait hij de trommels met zijn brushes, maar in de snellere stukken is hij een fantasievol en krachtig slagwerker die de grooves van zijn geboorte-eiland vol flair aan elkaar slaat. De Venezolaanse percussionist Geraldo Rosales geeft die ritmes een soort pan-Caribisch tintje mee en dat staat ze goed.

Het enige dat afbreuk doet aan de hartverwarmende impact van het concert is het iets te lange gesoleer, waaraan vooral Calmes op zijn flitsende zessnarige bas zich overgaf. Ook de scheurgitaar vloekt een beetje met de muzikale omgeving en dat leidt alleen maar af van waar het om ging, die soepele, warme en indrukwekkende stem van Izaline Calister. Ze rekent genadeloos af met het misverstand dat je per se moet begrijpen waar een geliefde vocalist het over heeft. Haar papiamento zal voor bijna iedereen onverstaanbaar zijn geweest, maar dat staat niet in de weg van een middagje fantastische zangkunst.


BACK