Haarlems Dagblad 17-8-2001 • Peter Bruyn

Rock around the Clock in een vioolsolo

De vergelijking was onvermijdelijk. Na woensdagavond Denise Jannah als vedette op het Haarlem Jazz Stad podium, stond vierentwintig uur later haar vijftien jaar jongere collega Izaline Calister onder dezelfde spots.

De echte puristen van de perfecte toon prefereren wellicht Jannahs ingetogen expressie, maar voor de muziekliefhebber die niet zo nadrukkelijk op alle cijfertjes na de komma let, had de heel wat dynamischer show van de op Curaçao geboren Calister de voorkeur. Haar debuutconcert op de Grote Markt groeide uit tot een regelrechte triomf. Nog geen jaar geleden verscheen haar debuutalbum Soño di un Muhé. Elf in Papiamento gezongen nummers, zoals ze ook bij haar concerten alles in Papiamento zingt.

In clubs en op festivals groeide de afgelopen maanden haar reputatie. Met Eric Calmes op zessnarige bas en Randal Corsen op toetsen als opmerkelijkste begeleiders werkt Izaline zich blootsvoets - als een Antilliaanse Sandy Shaw - door het sprankelende, met pittige latin-ritmes gekruide repertoire, dat grotendeels door haar bandleden en haarzelf is geschreven. De zangeres staat geen moment stil op het podium en als het volume wat opgeschroefd wordt, krijgt ze uiteindelijk de voorste rijen publiek ook serieus in beweging. Dat was de groepen die gisteren eerder op het podium hadden gestaan in elk geval nog niet gelukt. Siegfrieds Swingmates openden reeds in de late middaguren met een degelijke set van standards en wat eigen werk, waarbij vooral de Haarlemmers Fred Leeflang op sax en Jelle van Tongeren opvielen. Rond etenstijd wist het Trio Johan Clement de zondagse sfeer van Het Wapen van Kennemerland naar Haarlem over te tillen.

Maar in tegenstelling tot de café- sessies permitteerde het drietal zich bij deze gelegenheid maar liefst drie gitaristen die technisch amper voor elkaar onder deden: Axel Hagen, Maarten van der Grinten en Leonardo Amuedo. Ze vangen elkaar geen vliegen af in - alweer - de mix van jazz-evergreens en eigen stukken, maar ondersteunen elkaar subtiel, echter zonder dat iemand eens werkelijk een weerhaak in de memorie van de luisteraar weet te slaan. Op een enkel moment na, misschien. De sprankelmomenten dat de musici zich een paar stapjes van de gebaande paden begeven. Bij de drie gitaristen is dat wanneer Amuedo solo een intrigerend omfloerste versie van Tulpen uit Amsterdam speelt. Bij Siegfrieds Swingmates is het de jonge Jelle van Tongeren, die plots doodleuk een paar maten Rock around the Clock in een vioolsolo weet te stoppen. En Izaline Calister?

Die waagt het om plotseling een mooi oud Curacao in te zetten, waardoor haar optreden plotseling dat onweerstaanbare latijnse party-gevoel krijgt. Party, daar is ook de groep rond saxofonist Rinus Groeneveld en de van oorsprong Nigeriaanse zangeres Yinka voor ingehuurd als afsluiter van de avond. Het klinkt allemaal onmiddellijk zo gespierd als haar vijf begeleidende musici er uit zien. Funk met een vleugje soul, die per strekkende meter uitgerold wordt. En dat blijken heel wat meters. Het is allemaal evenveel jazz als Kabouter Plop, maar een kniesoor die daar op let. En kniesoren zijn er gelukkig weinig in Haarlem, zeker tijdens Haarlem Jazz Stad. Yinka maakt muziek voor late, ongecompliceerde feestjes. Geen buil aan te vallen en iedereen blij.