Jazz 05-’06 • Pieter Franssen

Izaline Calister, Kanta Hélele
Network/Munich




Op haar bewonderenswaardige nieuwste plaat weet lzaline weer nieuwe hoogten te bereiken. Met Kanta Hélele levert de Antilliaanse mezzosopraan uit Curaçao een hoogst persoonlijk album af, waarin ruimte is voor heftige salsa antiyano-swing en bijzonder fraaie en bewogen, jazzy ballads. Die laten horen waartoe ze echt in staat is.

Eigenlijk komt haar stem, die nog steeds rijpt en wint aan zeggingskracht, daar het allerbeste uit. Haar ballads zijn ware gevoelskunststukjes geworden, waarin haar stem soms ook de dieptes van de melancholie opzoekt. Zoals in Nada Den Mi Man, alleen begeleid door gedragen pianospel en cello. Hier klinkt een bespiegelende, emotioneel gerijpte stem. Naast het door Celia Cruz bekend gemaakte juichende dansnummer Mi So Den Boso valt er nog meer met de heupen te bewegen op de salsa antiyano van Dia Bo Pagami, een bruisende cover van Los Van Van.

In het titelnummer zingt ze over hoe je optimisme opwekt, met een opvallende plek voor Ed Verhoeff’s gitaar en accordeon, die ook weer terugkeren in een Antilliaanse wals over de liefde. En ze laat je nog meer genieten van bijna vergeten dans- en muziekstijlen van dit aantrekkelijke eiland. Zoals tambu, de seú en de oppeppende muzik di zumbi, die soca- achtige muziek van de geesten. En daar horen ook inheemse geluiden en instrumenten bij zoals de kachu (de koehoorn), die haar broer, drummer Roël Calister in het uitbundige Let’s Dance The Seú op een heel creatieve manier bespeelt. Een ander hoogtepunt is Lamento Di Mosa Nena, een diep emotionele bewerking van Pierre Laufer’s gedicht over de diepe sporen, die de slavernij heeft achtergelaten. Eric Vloeimans accentueert dat met prachtig poëtisch trompetspel. Het leek bijna onmogelijk, maar Izaline en haar begeleiders en de (uitbundige) koortjes hebben zichzelf na het geweldige Krioyo toch weer weten te overtreffen.