Tracks

1. Chovendo Na Roseira - A.C. Jobim

2. Miss Celie’s Blues - Q. Jones/ R. Temperton/ L. Richie

3. Mi Pais - I. Calister

4. De Lucht Zit Nog Vol Dagen - G. van Maasakkers

5. But Not For Me - G. Gershwin/ I. Gershwin

6. Gracias A La Vida - V. Parra

7. Agua De Beber - A.C. Jobim/ V. de Moraes

8. Tula Warda - R. Recordino

9. Forsa - I. Calister

10. Appels Op De Tafelsprei - T. Hermans

Musicians

Izaline Calister - vocals

Ed Verhoeff - guitars

Angelo Verploegen - flugelhorn

Liner notes (Dutch)

By René Steenhorst, Jazz-journalist De Telegraaf

De zeggingskracht van klein blijkt soms groot. Met nóg harder, nog luider, almaar hoger en scheller gaat immers veel muzikale schoonheid verloren. Veel nuance en klankinkleuring verdwijnen in het niets. Een bekende oud-radiomaker en kenner van de ‘lichte muziek’ zei me eens: “Waarom toch overschreeuwt iedereen zichzelf zo op het podium? Waarom zo grotesk, met al dat geschetter en geblèr dat we overal om ons heen in de muziek horen. Hou het klein, het maakt ’t alleen maar sterker...” Woorden die je bewust maken van de overdaad aan stembandacrobaten en instrumentale overmodulisten.

Om finesses in hun muziek niet verloren te laten gaan hebben zangeres Izaline Calister, gitarist Ed Verhoeff en flügelhorn-speler Angelo Verploegen elkaar gekozen als muzikale partners. Zij verstaan de kunst van ’t klein: twee instrumenten en één zangstem, die soms functioneert als derde instrument. Meer is ook niet nodig voor hun concerten in doorgaans intieme zaaltjes waar het publiek nadrukkelijk komt om te luisteren. Zoals in de Koorzaal van het Concertgebouw in Amsterdam. Daar gaven Calister, Verhoeff en Verploegen eind augustus 2018 enkele optredens. In een zomerse atmosfeer die niet alleen naadloos paste bij de exotisch-sprankelende verschijning die Curaçaose Izaline nu eenmaal is, maar ook bij de jazzy repertoirekeus: met een licht Braziliaans accent. Intieme concerten met soms minimalistische, bijna breekbare liedjes, zoals ‘De Appels op de Tafelsprei’ van Toon Hermans.

“Denk nu niet dat ik grote zalen mijd”, lacht gitarist Ed Verhoeff. “Ook ik sta regelmatig te scheuren op mijn gitaar in een enorme hal. Net als Angelo, die werkelijk hard kan blazen. Maar dít… klein, de schoonheid van de liedjes bewaken - dát heeft onze voorkeur.” Het drietal kent elkaar al vrij lang. Ed Verhoeff speelde tien jaar in de band van Izaline. “Af en toe deden wij duo-dingetjes. Toen dat een serieuzere vorm aannam, wilden we iemand erbij. Allebei kwamen we op één naam, iemand die muzikaal bij ons zou passen: Angelo Verploegen.” Een klankbepalende blazer, die lang trompettist was maar uiteindelijk teruggreep op hét instrument uit zijn jeugd als lid van de fanfare van Oss: de flügelhorn of bugel, een uitgesproken melodie-instrument. ,,Ed en ik ontmoetten elkaar bij een schnabbel, nu bijna 20 jaar geleden, en speelden vervolgens samen in het Amsterdam Jazz Trio”, zegt Angelo. ,,Wij hadden al snel een klik. Tijdens een van de concerten met ons trio in De Toonzaal in Den Bosch leerden we Izaline kennen. Ze zong een paar stukken mee. Die indruk van toen heeft nog altijd gevolgen. Een geweldige zangeres, een prettig mens. Ook érg ritmisch.”

“Dit is de verwezenlijking van mijn muzikale droom”, zegt Izaline Calister met de passie die haar altijd omgeeft. “Mooie muziek en leuke mensen om mee op te treden. Wij doen wat we zelf mooi vinden.” Dit album bevat de registratie van een avond vol gevoel in het Amsterdamse Concertgebouw. Een zoete herbeleving voor hen die erbij waren, een heerlijke inhaalmanoeuvre voor de muziekliefhebber die er maar al te graag bij had willen zijn. Zoals ik…